اهميت آموزش ابتدايي

آموزش ابتدايي ، به عنوان اولين مرحله آموزش همگاني مطرح است ؛ البته آموزش پيش دبستاني به علت كمبود امكانات ، همگاني نمي باشد . از آنجا كه برخي از خانواده ها ، از امكانات كافي مادي و فرهنگي براي آموزش محروم مي باشند ، آموزش ابتدا مرحله در ساختار نظاميي موجب كاهش نابرابري هاي فرهنگي مي گردد آموزش ابتدايي ، كودكان را براي مقاطع بالاتر آماده مي كند و چنانچه از نظر كمي و كيفي در سطح بالاتري ارائه شود ، افت تحصيلي و ترك تحصيل در مقاطع بعدي ، كمتر مي شود اگر آموزش ابتدايي در سطح گسترده اي صورت بگيرد و اكثريت يا تمام كودكان واجب التعلم ايراني را تحت پوشش قرار بدهد ، مي تواند بي سوادي را در كشور ريشه كن كند در سال ١٣١٣ نظام نوين آموزشي ايران گسترش پيدا كرد ، دانشسرا و تربيت معلم در ايران، به نام " دارالمعلمين" و " دارالمعلمات " و سپس دانش سراي مقدماتي تأسيس شد تا سال ١٣٤٥ نظام آموزشي ايران داراي سيستم شش سال ابتدايي، سه سال دوره اول دبيرستان و سه سال دوره دوم دبيرستان بوده است. از سال ١٣٤٥ طول دوره ابتدايي از شش سال به پنج سال كاهش يافت. بدين ترتيب ،دانش آموزان براي ورود به سه سال دوره راهنمايي آماده مي شوند تا استعداد آنها دقيقاً شناسايي شده و بر مبناي استعدادهايشان ، در دوره متوسطه ، در رشته خاصي ادامه تحصيل بدهند. در حقيقت، نظام آموزشي ايران در سال 1342 به صورت كلي تغيير كرد و از مهر ماه سال ١٣٥٠ دوره اول راهنمايي تحصيلي شروع شد . بسياري از متخصصان تعليم و تربيت معتقدند كه سن تقويمي نبايد تنها شرط ورود كودك به دوره ابتدايي باشد ،بلكه كودك بايد از طريق آمادگي، مورد ارزيابي قرار گيرد هدايت تحصيلي فقط به دوره راهنمايي تحصيلي محدود نمي شود، بلكه مي توان زمينه مشاهده منظم و علمي كودك را از دوره ابتدايي به وجود آورد و از اين طريق ، زمينه هاي استعداد و علائق كودك را شناسايي نمود. به نظر مربيان تعليم و تربيت ، مشاوره و راهنمايي تحصيلي در دوره ابتدايي، بايد به طور سيستماتيك صورت گيرد و مشاهده سيستماتيكي از كودكان، به منظور تشخيص استعدادهايشان مي باشد هدف عمده آموزش دوران ابتدايي ، پرورش استعدادها و قابليت هاي بالقوه كودكان مي باشد ؛ لذا اين آموزشها درتمام دنيا ، تحت عنوان آموزشهاي عمومي در نظر گرفته مي شوند